To peak or not to peak...

Hallo.

De dagen na mijn vorige update hebben we ons voornamelijk verder bezig gehouden met het acclimatiseren: stilaan hoger en hoger en stilaan richting ons einddoel, Island Peak.

Onderweg hebben we het Everest Base Camp bezocht op 5364m hoogte.
Dit blijkt voor heel veel trekkers het einddoel en hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) van hun reis te zijn. Wij waren van mening dat hier eigenlijk bijzonder weinig te zien valt. Het is gewoon een kleine, relatief vlakke oppervlakte, op een gletsjer waar de Everest-expedities hun tenten kunnen opslaan. Maar een groot deel van de tijd staan daar dus zelfs geen tenten, wat nu ook het geval was.

We hebben ook een eerste bescheiden bergtop bereikt: de Kala Patthar op 5550m hoogte. We zijn toen om 4u 's morgens vertrokken in de hoop om van daar boven een mooie zonsopgang te kunnen bewonderen. Helaas zat het weer niet mee en begon het op de top zelfs te sneeuwen. Niets aan te doen.

In het kader van onze (hoogte)training hebben we enkele dagen later ook nog de Chhukhung Ri beklommen - eveneens 5550m. Ook weer pech met het weer: niets te zien vanop de top wegens te veel wolken. Maar bon, wel weer een goede training. De hoogte begint ons stilaan goed af te gaan.

Naarmate we dichter bij onze bestemming kwamen, hoorden we via andere groepen reizigers stilaan meer en meer het verontrustende gerucht dat de top van Island Peak momenteel niet bereikbaar zou zijn. Alle groepen die daar probeerden geraken, hebben blijkbaar rechtsomkeer moeten maken wegens één of ander obstakel. Maar communicatie en het bekomen van correcte informatie is hier niet eenvoudig, dus wij trokken gewoon verder richting ons doel.

En helaas, net twee dagen voor ons vertrek naar Island Peak base camp werd dit gerucht bevestigd. In een van de lodges kwamen we een Belg tegen die op terugweg was van een mislukte expeditie naar de top van Island Peak. Hij heeft ons vrij duidelijk kunnen uitleggen wat het probleem juist was - met beeldmateriaal. Blijkbaar had er zich op een hoogte van ongeveer 5800m een enorme onstabiele ijskloof gevormd waardoor de doorgang over de ganse breedte werd afgesloten. Zo'n 12 groepen met ervaren klimmers en sherpa's, die ons reeds voorgingen dit seizoen, zijn allemaal teruggekeerd op dat punt. Het probleem blijkt te groot om door enkele sherpa's opgelost te kunnen worden. Een tussenkomst van de overheid of een samenwerking tussen enkele grote trekking-agencies zal noodzakelijk zijn om een soort brug te laten bouwen over dit obstakel. Dit zou minstens enkele weken in beslag nemen en zoveel tijd hadden we natuurlijk niet.

Dat was uiteraard heel slecht nieuws en we moesten dus eens goed nadenken welke opties we nog hadden. Er zijn in de buurt natuurlijk bergen genoeg, maar de meesten zijn een pak hoger en vereisen heel wat meer klimervaring. De meest gelijkaardige berg - Mera Peak - ligt op 12 dagen wandelen van waar we ons bevonden. Dat was dus ook geen optie. We hadden onze tocht ook vroegtijdig kunnen beëindigen en wat vroeger terug kunnen keren naar Kathmandu. Maar uiteindelijk besloten we om toch door te gaan, wetende dat we de top niet zouden kunnen bereiken. Op die manier zouden we toch zo dicht mogelijk komen bij de ervaring die we hier kwamen zoeken en met onze eigen ogen het 'onoverwinnelijke obstakel' kunnen aanschouwen.

Wij zijn dus redelijk ontmoedigd toch vertrokken naar het base camp. Tijdens het overwegen van onze opties had Kevin ook nog laten vallen dat er altijd één percentje kans bestaat op een mirakel, waar Arno en ik dan smakelijk om moesten lachen... Maar op nog geen uur wandelen van het base camp kruisten we heel toevallig een sherpa die goed bevriend bleek te zijn met onze gids en die beweerde eerder die dag als allereerste (dit seizoen) de top van Island Peak bereikt te hebben. Hij zou een doorgang gevonden hebben rond de ijskloof heen. Hoewel we toch onze twijfels hadden bij deze bewering, hebben niet lang getwijfeld en de brave man meteen in dienst genomen als extra gids en klimsherpa. Zou Kevin dan toch gelijk krijgen met zijn mirakel...?

Een uurtje later bereikten we dan, al een heel pak optimistischer het base camp. Ook dit 'kamp' stelde niet veel voor: gewoon een open vlakte tussen de bergen, maar hier stonden dan ten minste al enkele tenten opgesteld én een primitief gebouwtje met primitieve toiletten. Het plan was om na een stevig avondmaal vroeg te gaan slapen, rond 8u al aangezien de wekker om 1:30u s'morgens af zou gaan (Island Peak dient vroeg beklommen te worden omdat er daar boven na de middag hevige wind opsteekt). Van zodra we in onze tent gekropen waren, begonnen de weergoden ons nogmaals parten te spelen. Het is stevig beginnen regenen, heel de nacht door. Resultaat: natte tent, nat grondzeil, natte matrassen, natte slaapzakken, ... Miserie alom! Geen één van ons heeft die nacht ook maar één oog dicht gedaan. Gelukkig maar dat het een heel korte nacht was.

Om 1:30u ging de wekker dus totaal overbodig af. Een half uur later, na een stevig ontbijt, begonnen we dan eindelijk aan onze grote beklimming, op de voet gevolgd door een groepje Canadezen. De eerste uren verliepen helemaal in het pikdonker. We droegen uiteraard allemaal wel een lampje op ons voorhoofd om het pad te verlichten. De weg was van in het begin behoorlijk steil en bezaaid met eindeloos veel rotsen, maar langzaam maar zeker geraakten we vooruit én omhoog. Vanaf een bepaald moment was het ook niet meer gewoon wandelen, maar begon het al meer op rotsklimmen te lijken. Met veel diepe afgronden, smalle paadjes, losliggende stenen en omdat het nog steeds aan het regenen was (en naarmate we hoger kwamen dus sneeuw) was alles nog lekker glad ook. Sommige plaatsen en doorgangen waren eigenlijk levensgevaarlijk: op het verkeerde ogenblik je evenwicht verliezen of uitschuiven en je bent vertrokken voor een valpartij van enkele honderden meters diep.

Langzaam maar zeker maakten de rotsen plaats voor sneeuw en ijs. Dan werd het tijd voor het échte werk: klimharnassen aan, stijgijzers aan, ijsbijlen in de aanslag en allemaal aan mekaar vastgemaakt d.m.v. een touw. We zaten dan al op een behoorlijle hoogte - 5800m - waardoor het ploeteren door de sneeuw ontzettend zwaar was. Iedereen die al eens op skiverlof is geweest, weet hoe vermoeiend het is om enkele meters omhoog te moeten wandelen in diepsneeuw, na naast de piste te zijn beland. Hier deden we dat uren aan een stuk om enkele honderden meters te overbruggen én op grote hoogte. En net dit laatste is een absolute killer.
Bij wijze van spreken moesten we om de 3 stappen 10 seconden halt houden om terug op adem te komen. Ik ben er in elk geval enorm van verschoten wat de hoogte met mijn - anders toch meer dan behoorlijke - conditie deed. Op 6000m ben ik blijkbaar ongeveer even fit als een honderdjarige op zeeniveau.

Onze gids wist ons uiteindelijk probleemloos en veilig voorbij het kritieke punt (ijskloof) te loodsen. Eigenlijk zijn we er gewoon dwars doorheen geklommen. Vanaf dat punt werd de weg naar de top zichtbaar: een zeer steile (70 à 80%) helling van sneeuw en ijs waarop we ons omhoog moesten werken met behulp van ijsbijl en stijgijzers (uiteraard gezekerd aan touwen). Dit laatste stuk, nog slechts zo'n 200m stijgen, was fysiek veruit het zwaarste deel en heeft bijna 2 uur tijd in beslag genomen. Op dit onderdeel heeft het Canadese team trouwens forfait gegeven. Zij hebben hier rechtsomkeer gemaakt en zijn terug naar base camp afgedaald.

Wij, Belgen, geven uiteraard geen forfait. Wij hebben het na een keiharde strijd tegen de natuurelementen én tegen onszelf, wél gehaald. Wederom pech met het weer - het is tijdens de ganse tocht blijven sneeuwen en er was van daarboven dus niets te zien - maar wat een machtig gevoel om uiteindelijk die top te bereiken! Wat een overwinning! Onbeschrijflijk! 
We hebben daarboven maar heel even kunnen uitrusten. Er werden wat foto's gemaakt, wat gegeten, wat gedronken en uiteraard een group-hug, maar veel tijd was er niet want er stond ons nog een lange afdaling te wachten.

De afdaling verliep heel langzaam wegens totale uitputting en bleek bovendien bijzonder slopend te zijn voor onze kniegewrichten. Maar we zijn zonder enig probeem terug voorbij alle hindernissen geraakt. Zo'n slordige 10u na ons vertrek daar, zijn we terug bij het base camp aangekomen. Drie wrakken en verzopen waterkiekens.

We waren het er alle drie meteen over eens dat dit veruit het meest extreme is dat we in ons leven al gedaan hebben. En laat ons nu toevalig 3 gasten zijn die toch al een en ander gedaan en gezien hebben ;-) 
Zeker het feit dat we dit zonder enige klimervaring en in bijzonder slechte weersomstandigheden tot een goed eind hebben kunnen brengen, maakt ons toch wel enigszins trots op onze eigen prestatie.

De komede dagen gaan we langzaam verder afdalen tot aan de luchthaven van Lukla. Als we die vlucht weer weten te overleven, hebben we nog enkele dagen tijd om Kathmandu onveilig te maken.

To be continued...

Michel a.k.a. One of the crazy Belgians that climbed Island Peak