Namaste - Nepal, chapter one

Namaste,

Mijn eerste week in Nepal kon/ mocht ik doorbrengen bij een lokaal gezin dat in een dorpje net buiten de hoofdstad Kathmandu woont. Dat is iets wat niet in de reisgidsen staat, dus ik had absoluut geen idee wat me  te wachten stond. De mensen hier wisten uiteraard ook niet wat ze in huis gingen halen... Maar ik denk dat ik nu al met vrij grote zekerheid kan zeggen dat deze week één van de absolute hoogtepunten van mijn reis zal worden (wat NIET wil zeggen dat ik stilaan terug naar huis kan komen...). Zo'n kans om een tijdje het dagelijkse leven van de lokale bevolking van zo dichtbij mee te maken, krijg je normaal gezien nooit!

Jalan, de man des huizes stond me bij de luchthaven al op te wachten met een groot bord met m'n naam op - altijd leuk. Na een dolle taxi-rit door Kathmandu zijn we uiteindelijk in een rustig dorpje aan de rand van de stad terecht gekomen. Het verkeer in Kathmandu is tot hier toe veruit het meest chaotische en gevaarlijke dat ik al gezien heb. Bangkok is hier plots niets meer tegen. Ongelofelijk slechte wegen, geen verkeerslichten of -borden, geen wegmarkeringen, ... en een massa kamikaze-piloten op brommers. Recipe for disaster! Hier sterven dus blijkbaar jaarlijks ook  duizenden mensen  in het verkeer. Verbaast me niets.

Na de eerste zeer hartelijke kennismaking met Uma (vrouw des huizes) en hun zoontje Sassut, maakten we meteen een ritje met de motor door het dorp. Toen drong het stilaan bij mij door: hier zijn helemaal geen toeristen! Ik ben waarschijnlijk de enige "blanke" in heel het dorp - wat ook zo bleek te zijn. Raar gevoel om zelf eens de bezienswaardigheid te zijn :-) . Maar het went op den duur wel om overal nagekeken te worden.

In elk geval: ik word hier ongelofelijk goed gesoigneerd. Ondanks het feit dat zij naar onze Westerse normen eigenlijk in armoede leven en slechts over een heel "primitief" huisje beschikken, doen Jalan en Uma er echt alles aan om mijn verblijf zo aangenaam en comfortabel mogelijk te maken. Hoe luidt het cliché ook weer? Hoe minder de mensen hebben, hoe vrijgeviger ze zijn - of zoiets? Dat wordt hier alvast bevestigd. Soms ben ik echt beschaamd dat ze hier zo veel moeite voor me doen. Maar het is blijkbaar onmogelijk om daar iets aan te veranderen... Zij vinden het blijkbaar een hele eer dat ik bij hen verblijf.

Overdag rijden Jalan en ik met de motor naar alle lokale bezienswaardigheden. Ik heb dus ook een privé gids én chauffeur. En op deze manier krijg ik heel wat meer en heel wat andere dingen te zien dan de doorsnee toerist. Zo heb ik enkele schooltjes kunnen bezoeken. Heel leuke ervaring om met deze kinderen te communiceren. Ze leren hier al Engels op school vanaf hun 4 jaar (kunnen wij nog een voorbeeld aan nemen...), en ze zijn heel nieuwsgierig. 'k Heb meteen ook wat snoep en schoolgerief uitgedeeld in de klasjes en in ruil zongen ze dan liedjes voor mij. Voelde mij precies Sinterklaas :-) 

Het enige stresspuntje hier is dat ik 's nachts niet alleen naar het toilet mag - zo'n apart hokje in de tuin - omdat onlangs enkele dorpelingen werden aangevallen door wilde tijgers... Die beesten vinden niet genoeg voedsel in de bergen en trekken dan 's nachts het dorp in op zoek naar een lekker hapje. Maar bon, ik ben er nog geen tegen het lijf gelopen, dus geen probleem.

Los daarvan: absolute TOP-week gehad!

Als alles goed gaat, landen Arno en Kevin binnen enkelen dagen in Kathmandu en trekken we kort daarna de bergen in. Geen idee of daar nog degelijk internet te vinden zal zijn. Geen paniek indien er dus lang geen nieuws meer komt! I'll be back!

Grts,

Mikélé